Aaf, waar ben je?

Toen ik in het pad tussen de informatiebalie en de bar voorzichtig op haar schouder tikte en zij zich vervolgens omdraaide wist ik allang dat zij het was. Toch opende ik heel nonchalant met: "Ben jij Aaf?" Daarna zei ik iets wat ik liever vergeet ("ik had je boek mee willen nemen maar hij paste niet in mijn tas"), waarop ze heel lief antwoorde: "Dan had ik 'm kunnen signeren!". Ja Aaf, dat was een goed plan geweest. Maar ik en mijn lief achtten voor vertrek de kans erg klein dat we je tegen zouden komen op de drukbezochte derde dag van het North Sea Jazzfestival. Ik wist natuurlijk wel dát je er zou zijn, dat stond heel expliciet in je nrc next-column, maar het voelde gewoon heel sneu om de hele dag je boek mee te dragen en thuis zonder handtekening aan te komen ("Zie je wel, hele dag voor niks meegezeuld" - moeder).

Amy Winehouse was er natuurlijk niet, een uur voordat Ahoy openging belde ze af. Haar band was er al wel, schijnt. Nu kan ik het gevoel dat ik had toen we dit bericht kregen niet beschrijven, maar na een uur was ik zowel teleurgesteld als boos. Ik was niet de enige, zei een verontwaardigde mevrouw achter de informatiebalie die alle klappen op moest vangen. Ik trooste haar enigzins door te zeggen dat ik Amy al in Paradiso had gezien. Een man naast mij hoorde dat en gaf me een wat-zit-je-dan-te-zeuren-blik.
Toen we naar plaatsvervanger Marcus Miller keken en hij met zijn collega-artiesten Amy's nummer "Rehab" speelde, wist ik niet wat ik leuker vond: dat ik alsnog één Amy-nummer hoorde, of dat ze om haar afwezigheid werd gedisst. Dat 'dissen' gebeurde overigens met klasse, zoals het op een jazzfestival betaamd. Zo hoorde ik maar twee keer een ondertoonladdertje:




(Maar eigenlijk dacht ik stiekem: ik heb Aaf lekker ontmoet, dat maakt veel goed.)
Check Aaf.