Soesjie.

Het moet gezegd worden: nog een gelukkig nieuwjaar.

Eindelijk was het dan zover, ik ging mijn eigen sushi maken. Na een vermoeiende reis vanuit Kopenhagen (het was super, foto's volgen) kwamen mijn lief en ik een beetje chagrijnig aan in mijn huis. Het was 1 januari en we hadden helemaal niet aan een koelkast vol welkomsteten verwacht. Bijna was ik vergeten dat ik hiervoor mijn huisgenootje al met een smsje vanuit Kopenhagen had ingeschakeld. Wat bleek? Zij en haar vriendje (die toevallig mijn neef is) hadden een sushi-avond voorbereid. Nu ben ik al een tijdje enorm verslaafd aan alles wat op sushi lijkt, maar ik had het nog nooit zelf gemaakt. Al zeg ik het zelf, ik was best goed voor een beginner. Het resultaat:



T.R.O.T.S., jawel.

Balkan met een grote 'K'

Dat een Amerikaanse jongen van 21 met zijn band Beirut gehyped werd was me even ontgaan. Dat is me erg kwalijk genomen in mijn muzikale omgeving. “Ken JIJ Beirut niet?” Als ik vroeg waarom dat zo erg was zeiden ze verontschuldigend: “we dachten dat je hem kende omdat je natuurlijk Oost-Europees bent”. Ik kwam er vervolgens achter dat Beirut was beïnvloed door Balkanmuziek. Mijn omgeving schudde het hoofd en ik kon niet anders dan me diep schamen en een kaartje voor het concert kopen.
Ik moest gelijk aan Pete Doherty denken toen ik Zach Condon het podium in Paradiso op zag komen. Maar hij en zijn band, die me zo nu en dan deden denken aan een vrolijk Goonies-gezelschap, beloofden veel meer. Vanaf de inzet van het nummer 'Nantes' ging de zaal los en elk instrument op het podium kreeg vanaf dat moment zijn of haar 'fifteen minutes of fame'. Zowel nummers van het eerste album Gulag Orkestar als het nieuwe The Flying Club Cup kwamen voorbij. Catchy deuntjes in 'Postcards from Italy' en 'Elephant Gun' werden al na de eerste tonen met een luid gejuich onthaald. Maar wat ik vooral niet heb kunnen vergeten is de grote man met de Mary Poppins-tas; hoeveel instrumenten hij eruit heeft gehaald om te bespelen weet ik niet, maar het was keer op keer betoverend.
De muziek die Zach Condon heeft geïnspireerd, hij noemt de Servische volks- en zigeunermuziek in een interview in nrc.next, ligt als een warme deken over mijn herinneringen aan vroeger. Na het lezen van dat artikel flitsten beelden van mijn dansende oma en zingende moeder en tante gestaag voorbij. Tijdens het concert werd dat beeld nog sterker aangezet toen Zach het Kocani Orkestar bedankte en een cover van hen inzetten. Datzelfde orkest ken ik nog van vroeger, toen zij bruiloften voorzagen van een feestelijke noot. Nu zette hun muziek heel Paradiso op zijn kop.
Er knaagde dus iets, wat als heel persoonlijk gezien kan worden. Het coveren van het Kocani Orkestar, de bassist met het hoogblonde haar die het publiek aanspoorde om een vorm van nostalgie uit te schreeuwen die onder het publiek niet volledig werd gedeeld; het was een surrealistische gewaarwording. Maar Beirut heeft met zijn goudeerlijke bewondering en excentrieke stem de volksmuziek uit de Balkan tot Kunst met een grote K gemaakt. Dat is in zekere, surrealistische zin, een bijzondere verdienste.



Official site
MySpace

Kippenvel

Chuck Ragan
"The Boat"

Some days we're ripped and torn away
From the shore and tossed to a watery grave
Set adrift in the depths of the drink in the hands of the gods we curse

We call for help when no one's around
Shot down fleeting thoughts never make a sound
Set adrift in the depths of the dark in the heart of the sea where we wish

I feel it in my bones when the storm is close
Then await for the rain and the wind to blow
As dark colors fill the sky I'm drenched I'm feeling so alive
Eyes closed tight my ears open for the boat

We all carry the tune we love
Think of home when the waves and the going get tough
Hold our breath and go down with the wish of just one last kiss to rest

I feel it in my bones when the storm is close
Then await for the rain and the wind to blow
As dark colors fill the sky I'm drenched I'm feeling so alive
Eyes closed tight my ears open for the boat

De wereld draait doorrr

Woensdag 10 oktober 2007
13:30 uur

Hoe kom je daar dan weer bij?
- Gewoon gebeld, kaartjes gereserveerd.
Kost dat geld dan?
- Nee, het is gratis! En je krijgt er ook nog wat bij te drinken.
Wow.
- Hmhm.
Met wie ga je?
- Met een vriendinnetje.
En wie zijn de gasten dan?
- Uhh. Even kijken. Op de site staat dat Giel Beelen de tafelheer is.
Oh, leuk hoor. Maar jammer dat Marc-Marie er niet is.
- Ja, inderdaad. En verder...
Hm?
- Leontien van Moorsel.
He, bah.
- Bah?
Sport, joh.
- Nee, het gaat over anorexia.
Oh. Ook bah.
- Nick en Simon zijn er ook, haha.
Die vrienden van Jan?
- Ja, die.
Hm. Die zingen best aardig.
- Ja hoor. Lijkt me eigenlijk best leuk, zo'n uitzending.
Je gaat gewoon voor Matthijs he?
- Jep.

Amir en Hassan

The Kite Runner is verfilmd!
Trailer

Liefde kost een vliegticket

Ik ga nu iets opschrijven dat de nodige agressie kan opwekken bij mijn medestudent. Daarom houd ik het kort.
Ik geef niemand anders dan mijzelf de schuld, maar ik kan sommige studenten niet uitstaan. En dan bedoel ik niet de studenten bij al die verenigingen. Of borrelgezelschappen. Of commitées. Want daar kan ik niet zoveel over zeggen wegens gebrek aan expertise.
Ik word eigenlijk het meest geconfronteerd met studenten die chronisch níet studeren. (Nou valt dat in de praktijk vaak samen met het zitten in een vereniging, maar dat is flauw.) Ik heb het over meisjes en jongens die studeren omdat omdat pa en ma menen geld te moeten stoppen in een verwaarloosd kind. Uiteraard zonder enige ambities, maar dat kunnen zij nog niet weten.
De eerste aspiraties van het kind komen naar voren tijdens een enthousiast gesprek over backpacken aan de andere kant van de wereld naar aanleiding van een programma als Expeditie Robinson. Vanaf dit moment beginnen pa en ma te fantaseren over de mogelijke interesse van het kind in ontwikkelingshulp en andere culturen en bijbehorende studies als geneeskunde of rechten, terwijl het kind helemaal niet denkt aan een carriere maar aan nieuwe mensen (nieuwe soa's) en nieuwe ervaringen ("want een ervaring kost niks!") De ouders betalen het vliegticket, maar die kosten blijken onder 'liefde' te vallen. En liefde... liefde kost een vliegticket. Niet altijd hoor, sommige kinderen blijven gewoon aan de andere kant van de wereld. Dan hebben ze een nieuwe liefde gevonden.

End of an era

Ik ga mijn haar knippen. Vanmiddag.
Voor iedereen die mij tegenhield: het groeit wel weer aan!

Oh happy day

Het stemmetje in mijn hoofd dat mij helpt in bange dagen roept mij op te gaan schrijven. (Ze zegt: waarom heb je anders een blog?) (Goed punt.)
Ik heb maar al te vaak gehoord: "als je eenmaal bezig bent..." Dus. Ben ik maar bezig. En zie ik wel wat er komt. (Een hele alinea vol.)

Ik heb sinds begin juli vakantie. Dat betekent dat ik al negen weken vrij ben, geen studenterig gedrag vertoon, minder boeken lees en simpele gedachten heb. Die gedachten variëren van: "wat ga ik eten?" tot "wat neem ik als toetje?". Maar ook: "waarom hoor ik een kat op mijn dak lopen?". Enfin, ik dacht aan de afgelopen negen weken en ik vond dat ik toch wel wat avontuurlijkheid bezat. En een gat in mijn hand. Want na twee vakanties, een dagje north sea jazz en veel droge wijntjes, ben ik erg blut. Dat geeft volgens mij niet want de huisbaas heeft het nog niet door.

Na al dit geluier beginnen volgende week mijn colleges weer. Ik heb mijn rooster binnen en weet welke (dure) boeken ik moet aanschaffen. Ik moet alleen nog mijn fietsband oppompen voor tochtjes naar het centrum en de uithof.
Dit jaar begin ik met drie vakken, in plaats van twee. Ik besloot namelijk, na een gesprek met de studieadviseur, om mezelf eens te testen op mijn doorzettingsvermogen. En mijn grote mond. Daarnaast ga ik zingen in een koor. Een 'soul'koor. Ik weet nog niet wat ik me daarbij moet voorstellen, maar ik hoop dat we liedjes gaan zingen uit de film "Sister Act II". En dan vooral dat ene liedje waar die jongen die ene hoge noot haalt. BOAH!

OHRID

Je voudrais quatre croissants s'il vous plait