Ben ik er nu?

Ik heb een semi-intellectuele titel, een leeg schrijfgebied en heel veel gedachten en ideeën in mijn hoofd. Maar, ik weet, en mijn buurvrouw vertelde het me laatst, dat de rest van bloggend Nederland dat ook heeft.
Het was dus een innerlijke strijd om 'hier' te komen. Ik dacht na over wat ik de wereld moest vertellen en besloot vorig jaar, na een vrij omvangrijke bloghype in mijn omgeving, dat ik niks toe te voegen had. Tenminste, niet over mijn leven. Ik vond mijzelf namelijk geen uitzonderlijk object dat ter observatie voor de volgende generaties kon dienen. En al die mensen met hun dagelijkse avonturen leken in mijn ogen kansloze aandachtstrekkers die liever hun zogenaamde avonturen ópschreven dan werkelijk beleefden. Dat vond mijn buurvrouw ook: "ze zouden er eens op uit moeten gaan! Kijken hoe de échte wereld in elkaar steekt!". Ik knikte heftig mee. Niet iedereen kan toch 'schrijver' zijn?

Nu kwam ik laatst via Google Scholar bij de titel: "Blogging as social activity, or, would you let 900 million people read your diary?" Ik vond het een prachtige titel en zag zo voor me dat er 900 miljoen mensen elkaars blog in de gaten hielden zodat ze zeker wisten dat ze een uniek verhaal hadden. Technisch onmogelijk, want wanneer moet je eten, maar je zult maar net zien dat er in 2018 een film wordt gemaakt over 'the uniqueness of the blogging culture': "Blog I" (en even later Blog II en III, want er zijn zoveel mensen op de wereld). Het leek me zaak om dus zo snel mogelijk mee te doen aan de trend. Zou er een figurantenrol in kunnen zitten, vroeg ik me af.

Enfin. Ik zag na deze vluchtige research in ieder geval geen enkele legitieme reden om een webblog te beginnen. Totdat ik mijn bescheiden poging nog eens teruglas en me bedacht dat het voor de volgende generaties misschien toch interessant kon zijn om mijn schrijfsels te analyseren. Stacy Reed gaf bijvoorbeeld al aan in haar artikel "The Pros And Cons Of Web 2.0" dat artikelen als deze wel degelijk een meerwaarde hebben: namelijk die van historische documentatie. Dus niet alleen die 899 miljoen, maar ook die van mij zou best tussen de 'bruikbare gevallen' kunnen zitten, toch? Hoe vaak komt het voor dat ik voor mijn studie literatuuronderzoek moet doen en niet de juiste informatie kan vinden. Vaak. Waarom? Omdat die informatie er niet altijd is. Wel, ik zal plechtig beloven de volgende generaties helpen de cultuur, van nu, te begrijpen. En hopelijk kunnen ze zich dan een beetje inleven. Zoals hoe vreemd het moet zijn om 889 miljoen bloggers, en hun dagelijkse avonturen, voor te laten gaan.